Als iemand ons ruim 3 jaar geleden had verteld hoe ons leven nu zou zijn, hadden we ons niet zo druk gemaakt en vooral de begin periode wat meer genoten! Wat zijn we dol op je!!
Je bent zo tevreden, zo lief en tegelijkertijd een heerlijke peuter aan het worden. Pure liefde.
Een aantal maanden geleden was ik voor mezelf in Amsterdam in het ziekenhuis, en daar zat in de wachtkamer een vader en een moeder met hun zoon die Downsyndroom heeft. Ik moest er van mezelf tegenover gaan zitten en zat ze van achter mijn telefoon te bekijken. De jongen was denk ik een jaar of 21 en hij zei tegen zijn vader, waar hij naast zat, dat hij een broodje wilde eten. Zijn vader zei dat hij nog even geduld moest hebben en de jongen keek weer om zich heen. Ik dacht bij mezelf, hoe zal onze toekomst eruit zien? Hoe gaan wij het later aanpakken?
Ongeveer 10 minuten later zag ik dat de jongen de hand van zijn vader pakte en er lieflijk een kus op gaf. Ik voelde mezelf vol schieten. En ik dacht: dit is downsyndroom, pure liefde. Met tranen in mijn ogen (emo hè) zei ik tegen zijn ouders: wat hebben jullie een mooie jongen!
Natuurlijk zullen er hobbels komen, maar dat heb je met ieder kind. In de basis zijn alle ouders hetzelfde, met hetzelfde doel. Zorgen voor hun kind en hopen dat je kind later gelukkig wordt. Je doet als ouder alles voor die schaterlach, die knuffel en het horen van woordje mama (dat overigens beide kids nog niet zeggen maar wel gebaren) 
?
De negatieve verhalen hebben wij gelukkig nog niet mee hoeven maken. Joas wordt geaccepteerd door iedereen. Hij heeft het super naar zijn zin op de opvang (met echt fantastische leidsters die we heel dankbaar zijn voor hun liefde en inzet) en we zijn bezig met een reguliere basisschool. Tot nu toe is alles waar we bang voor waren niet gebeurd.
Als we in de supermarkt een kindje van de opvang tegenkomen horen we ze zowat zingen: Hoooooooi Joooooaaaaasssss!! Wat fijn dat kinderen het verschil niet zien. Dat hij meedraait in een groep en dat kinderen ook met hem spelen en hij super veel leert en kopieert van de andere kindjes. (Ook de baldadige dingen 
?)
Wij willen niks liever dan hem zo normaal mogelijk opvoeden en hem zo zelfstandig mogelijk maken voor het leven. En tot nu toe denk ik dat we aardig goed op weg zijn!
Ruim 3 jaar geleden zagen wij onze toekomst even niet zo rooskleurig voor ons en dachten wij dat we ons leven drastisch om moesten gooien. Maar eigenlijk is ons leven niet veel anders dan voor andere ouders met jonge kinderen (
???)
Kortom, als we ruim 3 jaar geleden hadden geweten wat we nu weten, hadden we ons niet zo druk gemaakt.
leave a comment