Welkom in mijn Holland!

Welkom in Holland!!

Een paar weken geleden plaatste ik een blog waarin ik vertelde over een gedicht/verhaal dat mij er de eerste paar maanden na de geboorte van Joas (nu 3 jaar) echt doorheen heeft gesleept. Ik vond het zo fijn om verhalen van anderen te lezen waar ik me mee kon identificeren. Verhalen waardoor ik me niet zo alleen voelde, (want damn ik voelde me echt alleen en onbegrepen), verhalen waardoor ik voelde dat er anderen waren zoals ik, met dezelfde gevoelens. Verhalen die de juiste woorden gaven om te beschrijven wat ik voelde.

In dit blog wil ik graag nog een ander gedicht/verhaal delen wat zeker een stuk van het gevoel weergeeft hoe het is om een ‘ander’ kindje te krijgen. Een kindje met een beperking. Het is het gedicht van Emily Perl Kingsley (hieronder beschreven), met als titel ‘Welcome to Holland’.

Je hele leven ben je bezig om je leven steeds een stukje beter te maken, steeds een stukje makkelijker te maken, om bepaalde doelen te behalen. Denk aan een relatie, een leuke baan, een mooi en fijn huis, bijzondere vakanties, trouwen en uiteindelijk kinderen. Je probeert alles goed te doen, je slikt netjes je foliumzuurtjes, je mama-vitamientjes, veel fruit, veel zuivelproducten, GEEN carpaccio (pfieuw dat was lastig), geen zalm, geen alcohol etc etc. Alles doe je volgens het boekje, want jij wil het beste voor je ongeboren kindje. Het zal toch niet gebeuren dat je kindje iets mankeert door jouw toedoen. Door stomme beslissingen tijdens je zwangerschap. Alles doe je goed.

En dan is het moment daar, het moment waar je 9 maanden op hebt gewacht, het moment dat je elk moment je kindje mag ontmoeten, de kers op de taart, voor al je harde werken (en een hoop ongegeneerd gevreet, want dat mag ook hihi)… Je zoon wordt geboren. BAM!! Kletter ik even van de wolk af…Hoe kan dit? Hoe is dit mogelijk? Ik heb toch alles goed gedaan? Ik heb hier zo hard voor gewerkt. Je voelt je machteloos, echt machteloos. Het is onbegrijpelijk.

Zoals in het gedicht hieronder wordt beschreven: “The important thing is that they haven’t taken you to a horrible, disgusting, filthy place, full of pestilence, famine and disease. It’s just a different place.” Klopt als een bus. Het is een lief klein (nou ja klein…. 4260 gram) mannetje, met 10 vingers, 10 tenen, een plukje haar, dikke buik, schattige billetjes… Alles zit er op en er aan. Maar hij is ‘anders’. En alle gevoelens waarvan iedereen zei dat je die zou hebben na de bevalling, had ik niet. Ik snapte er niks meer van. Ik was verdoofd.

Alles waar je je op hebt voorbereid, alles waar je van droomde, is niet meer zo (denk je). Alles is anders (denk je). Je begint voor je gevoel op nul. Voor je gevoel heb je zo hard geleerd, alleen heb je het verkeerde boek geleerd… Of toch niet?

Naarmate de maanden vorderden en ik mijn zoon leer kennen en andere ouders met Down-kindjes leer kennen, besef ik me opeens dat de wereld misschien ‘anders’ is dan dat van je familie en vrienden. Een andere wereld, maar mooi en bijzonder op zijn eigen manier. Is ‘anders’ dan zo erg? Ik heb vroeger heel vaak gezegd dat ik niet zo wil zijn als anderen, maar juist anders, eigen en uniek. Iedereen gaat naar Italië, ik naar Holland. Het toch wel mooie Holland.

En ja, ik word soms verdrietig als ik om me heen gezinnen zie ontstaan, die ik zelf ook voor ogen had. Een gezin dat ik uiteraard iedereen gun. Maar ik wil mijn kinderen voor geen goud meer missen (soms wel even een paar uurtjes hoor, of een hele dag (of twee)… even rust.. even me-time)

En dit verhaal laat me zien dat de pijn er mag zijn. De droom die ik toen had, is er niet meer. En daar mag je verdrietig over zijn, boos over zijn, teleurgesteld over zijn. Het mag! Deze gevoelens slijten met de tijd, dat voel ik ook. Maar ik besef me dat de steekjes die je af en toe voelt, je je leven lang zult voelen. Soms wat meer en heftiger, soms wat minder. Maar het mag! Mijn droom is nu anders, aangepast en misschien wel meer bijzonder dan mijn oude droom. Maar mijn oude droom was ook mooi. En dat mag!

Maar mijn zoon heeft geen moeder verdiend die blijft hangen in die gevoelens. Mijn zoon verdient onvoorwaardelijke liefde, onvoorwaardelijke bescherming en een moeder die voor hem vecht. Want ik zie zijn lach, ik zie zijn doorzettingsvermogen, ik zie zijn puurheid en onschuld. Ik zie het plezier dat hij heeft in het leven, ik zie hoe hij geniet, hoe leergierig hij is en bovenal zie ik hoeveel hij heeft te geven. Misschien op een andere manier dan anderen, maar zeker niet op een mindere manier. Niemand is gelijk, maar wel gelijkwaardig. Welkom in mijn Holland!

Welcome to Holland (door Emily Perl Kingsley)

I am often asked to describe the experience of raising a child with a disability – to try to help people who have not shared that unique experience to understand it, to imagine how it would feel. It’s like this……

When you’re going to have a baby, it’s like planning a fabulous vacation trip – to Italy. You buy a bunch of guide books and make your wonderful plans. The Coliseum. The Michelangelo David. The gondolas in Venice. You may learn some handy phrases in Italian. It’s all very exciting. 

After months of eager anticipation, the day finally arrives. You pack your bags and off you go. Several hours later, the plane lands. The stewardess comes in and says, “Welcome to Holland.”

“Holland?!?” you say. “What do you mean Holland?? I signed up for Italy! I’m supposed to be in Italy. All my life I’ve dreamed of going to Italy.”

But there’s been a change in the flight plan. They’ve landed in Holland and there you must stay.

The important thing is that they haven’t taken you to a horrible, disgusting, filthy place, full of pestilence, famine and disease. It’s just a different place.

So you must go out and buy new guide books. And you must learn a whole new language. And you will meet a whole new group of people you would never have met.

It’s just a different place. It’s slower-paced than Italy, less flashy than Italy. But after you’ve been there for a while and you catch your breath, you look around…. and you begin to notice that Holland has windmills….and Holland has tulips. Holland even has Rembrandts.

But everyone you know is busy coming and going from Italy… and they’re all bragging about what a wonderful time they had there. And for the rest of your life, you will say “Yes, that’s where I was supposed to go. That’s what I had planned.”

And the pain of that will never, ever, ever, ever go away… because the loss of that dream is a very very significant loss.

But… if you spend your life mourning the fact that you didn’t get to Italy, you may never be free to enjoy the very special, the very lovely things … about Holland.