People, dat M-woord kan echt niet meer!

People, het woord mongool kan echt niet!!!

Het M-woord is de afgelopen week veel in het nieuws door de uitspatting van Max Verstappen na zijn race. Stichting Downsyndroom heeft te kennen gegeven het erg jammer te vinden dat hij dit woord heeft gebruikt en ik zie ook veel blogs voorbij komen van moeders die hier hun zegje over doen. Een mooi moment om er op in te springen en mijn zegje te doen.

Voordat Joas werd geboren vond ik dit woord al niet zo netjes, maar sinds Joas er is ben ik me er zeer bewust van dat mensen het woord te pas en te onpas gebruiken. Ze gebruiken het als scheldwoord, als woord om hun frustraties en boosheid te uiten en ook gewoon als stopwoordje. En begrijp me niet verkeerd, in het heetst van de strijd zegt iedereen dingen die ze eigenlijk niet willen zeggen en floepen er dingen uit die ze eigenlijk niet zo bedoelen. Maar people, het kan echt niet!!!

De afgelopen drie jaar is het regelmatig voorgekomen dat mensen in mijn bijzijn het woord ‘mongool’ gebruikten. Mensen die geen idee hebben dat ik een zoontje met downsydroom heb, maar ook zéker mensen die dit wel weten. Wat mij dan het meeste raakt, is dat ze het absoluut zelf niet door hebben. Ze hebben geen idee. Het is zo’n stopwoord geworden voor sommige mensen. Een woord wat door sommigen soms wordt gebruikt om duidelijk te maken dat ze het niet eens zijn met die persoon, ‘Jemig wat een MONGOOL zeg!’  En het enige wat ik dan denk is: hoezo? Waarom mongool? Want ja, met mongool doel je toch echt om mensen met downsyndroom. Je gebruikt het M-woord als scheldwoord. Je gebruikt (indirect) MIJN ZOON als scheldwoord!!!!!

En ik moet eerlijk zeggen, hoe laf ik het van mezelf ook vind, vaak heb ik het gelaten voor wat het is. Heb ik er niks van gezegd en heb ik me er niet mee bemoeid. Ik praatte het voor mezelf goed in de zin van, ze weten niet beter, ze bedoelen het niet zo. De mensen die wel weten dat ik een zoontje met downsyndroom heb, heb ik op  momenten dat ze het woord eruit floepten vaak aangekeken. En heel soms zag ik een schrikmomentje bij ze en wist ik dat ze inzagen dat het niet zo netjes was. Mission accomplished. Maar het vaakst zag ik helemaal niks. Geen moment van schrik, geen moment van herkenning. Ze hadden niet eens door dat ze het hadden gezegd. Het lijkt een gewoonte te zijn. Iets waar ze niet bij nadenken.

Maar hoe langer ik erover na ben gaan denken, hoe meer ik dacht, waarom zeg ik er niks van? Ben ik bang voor de reactie? Ik mag toch best zeggen dat ik het niet vind kunnen dat ze dit woord gebruiken om hun frustraties te uiten? Dat ze mij hiermee kwetsen, teleurstellen. En dat ze absoluut geen respect tonen voor mensen met een handicap, mensen met downsyndroom, mensen zoals mijn zoon.

En weet je wat nog het ergste is? Als je mensen er op aanspreekt en dat ze nog niet eens sorry kunnen zeggen en dat ze daarmee aangeven dat het ze niet uitmaakt dat ze jou kwetsen.

Bij deze wil ik dus zeggen: ‘Mensen, het M-woord kan echt niet meer!!’ En zoals ik hierboven zeg, ik snap dat mensen die boos zijn er soms dingen uitfloepen die ze niet menen. Ik zeg alleen maar, je kwetst er onschuldige mensen mee. Mensen die helemaal niks noppes nada met die situatie te maken hebben. Is dat  nou nodig?