September 2013 zijn wij getrouwd. We hadden het al vaak over kinderen gehad en we wisten ook dat we hier niet heel lang mee wilden wachten. Een paar maanden na het trouwen was ik al zwanger. We waren in de wolken. Kort nadat we erachter waren gekomen dat we zwanger waren kreeg Wilfred een vliegbaan aangeboden in Thailand. Uhhh… say what?? We hebben elkaar even aan gekeken en ons afgevraagd wat nu verstandig was. Uiteindelijk waren we er redelijk snel over uit dat hij maar gewoon naar Thailand moest gaan. Het kindje zou immers pas over 9 maanden geboren worden. En hey.. leven volgens ons motto “Je kunt beter spijt hebben van iets wat je wel hebt gedaan, dan iets wat je niet hebt gedaan”. In de tussentijd kon nog zoveel gebeuren. Dit was een ‘Once in a liftime’ kans voor Wilfred. Dus gaan… en daarna zien we wel weer. Zo gezegd zo gedaan. Op 5 januari 2014 vertrok hij naar Thailand. Het land van onze huwelijksreis en het land waar Joas is opgericht haha!
Kort na het vertrek van Wilfred kreeg ik te horen dat mijn contract met maar drie maanden verlengd zou worden in verband met de zwangerschap. Ik was redelijk op mijn teentjes getrapt en ik heb toen zelf besloten dat ze deze drie maanden ‘ergens konden stoppen’. Ik ging dan liever naar mijn man toe in Thailand. Dan konden we samen genieten van het zwanger zijn en samen het avontuur aan gaan. (mijn ouders waren op dat moment iets minder blij met mijn keuze hihi) Voor ons appartement had ik binnen een paar weken een tijdelijke huurder gevonden. Dus wat hield me tegen? Op naar het avontuur.
Een paar dagen na mijn 20-weken ben ik naar Wilfred toe gevlogen. Wat een reis zeg. Eindelijk waren we weer samen en konden we samen genieten van ons kindje in mijn buik. Omdat Wilfred natuurlijk maar één echo had meegemaakt in Nederland besloten we om in Bangkok ook nog een soort van 20-weken echo te laten maken.
Wilfred vond het heel bijzonder. We werden geholpen door een Thaise vrouwelijke dokter. Ter info: in Thailand is het heel normaal om van te voren te weten of je een jongetje of een meisje krijgt. Iets wat wij niet wilden. Maar tijdens de echo bleef ze maar vragen: “You want to know gender?? You want to know gender??” En wij bleven maar antwoorden: “No, no, no!!! ” Ook deze 20-weken liet geen rare dingen zien, geen afwijkingen, 10 vingers, 10 tenen, lange benen. Een volmaakt perfect kindje.
Na een maand dat ik in Thailand was besloot Wilfred om te stoppen voor het bedrijf waar hij voor werkte in verband met veiligheidsredenen. Ik dacht: en nu?? Mijn vlucht terug was pas een maand later. We besloten om samen de ultieme reis te maken, samen backpacken door Azië! Waarom niet? Nu kon het nog! De laatste keer met z’n tweeën, een klein baby-tje in mijn buik. Hoppa! Ik voelde me goed, had nergens geen last van, geen rare kwaaltjes. (wederom: ik denk dat mijn ouders spontaan buikpijn kregen zodra ik telefonisch vertelde dat we gingen backpacken)
We besloten gewoon van land naar land te gaan, niet te veel te plannen en per nacht een slaapplaats te zoeken. De eerste week begonnen we in de goedkoopste hostels, zonder airco, weinig voorzieningen. En naarmate mijn buik groter werd, werden de hostels/hotels duurder en werd mijn eisenlijstje langer haha. Airco, lekker bed, restaurant, zwembad! We eindigden in een mooi resort haha.
Al met al hebben we samen een maand gereisd. Vanuit Thailand naar Maleisië, van Maleise naar Java, van Java naar de Gili Islands, van de Gili Islands naar Bali. Wat hebben we een prachtige plekjes gezien. Blauwe zee, fantastische stranden, heerlijk eten, (wat je overigens na twee maanden wel echt de neus uit komt en je verlangt naar boerenkool met worst), prachtige tempels, heerlijke boottochtjes. Wat hebben we genoten. Op Bali nog een keer een echo laten maken, gewoon omdat het kon. Het kost daar geen drol.
Mijn buik werd groter en groter. Ik voelde mijn kindje goed, een echte druktemaker. Toen ik 29 weken was zijn we vanaf Bangkok weer naar huis gevlogen. En 12 weken later werd Joas geboren. My world flipped upside-down.
Ik kan me nog zo goed heugen dat een vriend tegen ons zei: Als je je kindje vast houdt na de geboorte dan weet je niet eens meer hoe je leven vóór kinderen was. Maar als ik terugdenk aan ons leven pre-kids dan kan ik me nog heeeeeeeel goed heugen hoe dat leven was. Ik zou mijn kinderen voor geen goud meer willen missen, begrijp me goed! (af en toe een paar dagen bij opa en oma is wel heel fijn haha) Maar wat hadden we een onbezorgd leven. Het enige waar we ons druk om hoefden te maken was onszelf. We konden gaan en staan waar we wilden, wat een vrijheid. We wisten natuurlijk dat ons leven zou veranderen als het kindje er eenmaal zou zijn, maar deze verandering en alles wat daar achteraan kwam was wel erg groot.
Nu terugkijkend op die tijd denk ik dat het allemaal zo heeft moeten wezen. Dat we samen, voor de geboorte van Joas, nog zo intens hebben mogen genieten en relaxen. Dat het uiteindelijk toch niet de droombaan was van Wilfred, dat mijn contract semi-niet werd verlengd. Het heeft zo moeten zijn. Een babymoon (zoals dat tegenwoordig hip heet) die we van te voren niet gepland hadden, werd zomaar opeens mogelijk. Een prachtig cadeau eigenlijk. Een onverwachte prachtige reis. De laatste reis met z’n tweetjes, voordat onze volgende bijzonder reis begon.
Volg je ons al op Facebook! Voor leuke foto’s en filmpjes uit ons leven: https://www.facebook.com/bzzonder/
❤
Love