New life on the way

New life on the way!!

Het is al even geleden dat ik een blog heb geschreven. Ik schaam me diep, want ik had me voorgenomen om dit veel vaker te doen. Maar we hebben zulk leuk nieuws te melden!

Er is een derde onderweg!! Een broertje of zusje voor Joas en Jens. Spannend, stressvol, opgewonden, gelukkig, eng… allerlei verschillende emoties schieten door ons heen. Wat is het toch bijzonder (het blijft een thema in ons leven), na alles wat we hebben meegemaakt, dat we nog een derde mogen krijgen. Dankbaar is misschien het allerbeste woord wat we kunnen gebruiken.

Al vanaf het begin heb ik drie kinderen gewenst, nog voordat we überhaupt kinderen hadden. Waarom weet ik ook niet. Misschien omdat we zelf thuis met drie kinderen waren. En nu het eindelijk zover is, nou ja bijna dan, we moeten nog een half jaar. Af en toe word ik overmand met de angst: ‘Hoe dan?’ Hoe ga ik drie kinderen opvoeden. Deze gevoelens heb ik vooral op dagen dat Wilfred van huis is, dat de andere twee draken zich misdragen, niet luisteren, en alles waarop mama ‘nee’ zegt er toch ‘ja’ wordt gedaan. Ik heb maar twee handen. Hoe ga ik die derde grijpen als die wegloopt haha. Hoe ga ik op de fiets? Moeten we een nieuwe auto? Wat een dilemma’s toch.

Als ik terugkijk naar de vorige twee zwangerschappen, is mijn eerste zwangerschap, de zwangerschap van Joas, toch mijn meest fijne zwangerschap geweest. Je bent nog zo onschuldig en vol vreugde dat je een kindje verwacht. En ondanks dat ik tijdens deze eerste zwangerschap ook vaak gedacht heb ‘Ik hoop dat alles goed gaat’, waren dit altijd korte vluchtige gedachten die ook zo weer verdwenen waren. En laten we eerlijk zijn, bij de eerste zwangerschap kun je nog heerlijk op de bank gaan liggen als je moe bent, kun je lekker rustig aan doen, kun je tijdens je verlof in zomer elke dag op het terras doorbrengen (wat ik ook deed, wel elke dag bij een ander op het terras zodat het niet zo opviel haha) Bij een tweede gaat dat iets lastiger.. oftewel niet of nauwelijks.

De tweede zwangerschap kwam natuurlijk erg vlot na Joas. Na vijf maanden was ik alweer zwanger. Tijdens deze zwangerschap heb ik veel stress ervaren en ook veel lichamelijke ongemakken. We zaten eigenlijk nog volop in het ‘rouwproces’ over het feit dat Joas downsyndroom heeft en ‘anders’ was en ondanks dat we heel gelukkig waren dat er een tweede op komst was konden we beide maar moeilijk genieten. Ik misschien nog wel minder dan Wilfred. Voor een vrouw is het toch anders. Iedereen hoopt natuurlijk bij elke zwangerschap dat het kindje gezond mag zijn, maar als je al eens anders hebt meegemaakt ben je er nog meer mee bezig. Naast de geestelijke stress merkte ik ook dat ik lichamelijk meer klachten had. Bij Joas heb ik werkelijk waar haast geen kwaaltje gehad, afgezien van de misselijkheid aan het begin. Maar bij Jens, de tweede zwangerschap, was ik super moe aan het begin, ook misselijk en kreeg ik al snel last van mijn bekken, mijn rug en mijn heupen. Ik merkte dat mijn lichaam verre van hersteld was van de eerste zwangerschap en de twee operaties daarna. Hoe kon het ook? Na 5 maanden? Ik weet ook nog heel goed dat ik pas opgelucht was, nadat Jens na de geboorte was gecheckt door de kinderarts en zij aangaf dat alles ok was, voor zover zijn kon onderzoeken. Toen pas kon er een lachje af bij mij. Wederom: had ik toen maar meer genoten en minder gestrest.

Maar goed, nu nummer drie. Inmiddels zijn we ruim 14 weken. De ergste vermoeidheid en misselijkheid is voorbij. Ik merk dat mijn lichaam sterker is dan de bij de tweede zwangerschap, maar dat ik vermoeider ben door twee kids die de hele dag om je heen drentelen. Ik heb me voorgenomen om deze derde, en voor nu laatste zwangerschap (zelfs dit durf ik haast niet te zeggen omdat ik bang ben dat het dan fout gaat)  meer te genieten en minder te stressen. Ik hoop dat dit me gaat lukken. Want nog steeds word ik af en toe overspoeld door de angst, wat als het niet goed is, wat als het uiteindelijk niet goed gaat? Ik gun Jens ook een broertje of zusje zonder een extraatje. Waar hij later ‘iets aan heeft’, misschien wel heel oneerbiedig gezegd. Maar begrijp je wat ik bedoel?

Binnenkort hopen we te weten wat het wordt, geen verrassingen meer ons haha. Wat denken jullie? Blauw of roze??