Wisten jullie het van te voren dat hij downsyndroom heeft?

Met enige regelmaat krijgen wij de vraag: Wist je van tevoren dat Joas downsyndroom had?

Ruim vier jaar geleden is het alweer dat ik erachter kwam dat ik zwanger was van ons eerste kindje. Op 27 september 2013 zijn we getrouwd en van te voren was al duidelijk dat we graag kinderen wilden, het liefst drie. Dus toen we eenmaal getrouwd waren dachten we, laten we het maar gewoon ‘proberen’. Ik had nog een contract voor bepaalde tijd en Wilfred zat volop in een zoektocht naar een vliegbaan (vanuit zijn toenmalige baan). Eigenlijk komt het nooit goed uit en is het ook niet te plannen. Gelukkig was het snel raak bij ons en waren we in de wolken.

Vanaf toen zijn we eigenlijk in een achtbaan geraakt, die eerst eigenlijk heel erg leuk was. Een paar dagen nadat ik de zwangerschapstest had gedaan kreeg Wilfred een baan in Thailand aangeboden (we waren hier ook op honeymoon geweest). Ik dacht… W*** T** F***?? Tuurlijk, net nu! Wilfred is helikopterpiloot, een branche waar de banen niet voor het oprapen liggen. Dus elke kans moet je grijpen. We hebben ook niet zolang hoeven te overleggen. Wilfred zou gewoon gaan. Het zou immers nog negen maanden duren voordat de baby er zou zijn. En je kunt beter spijt hebben van de dingen die wel heb gedaan, dan je leven lang afvragen hoe het zou zijn geweest. En er kan nog zoveel gebeuren in negen maanden, wat ook zou blijken. Dus gaan met die banaan.

Doordat Wilfred op korte termijn naar het buitenland zou vertrekken hebben wij, het feit dat wij een kindje verwachtten, ook al met 5-6 weken gedeeld met onze omgeving. Dan kon hij er ook nog even van genieten om het anderen te vertellen en hoefden we niet geheimzinnig te doen. En laat ik eerlijk zijn, zulk nieuws kan ik ook niet voor me houden. Ik wilde het van de daken schreeuwen.

Voordat hij naar Thailand zou vertrekken (dit was 5 januari 2014) hebben we nog besproken of we de combinatietest wilden doen. Maar al snel kwamen we tot de conclusie dat we de test niet wilden doen. Ten eerste, ik was toen 29 jaar oud. Ik viel niet in de ‘doelgroep’ en de kans is erg klein. En ten tweede, mocht er wel ‘iets’ uitkomen dan zou het kindje ook welkom zijn zeiden we tegen elkaar. Ik moet zeggen dat ik wel erg getwijfeld heb. Alsof ik toch een onderbuik gevoel had. En ook om het feit dat ik ALTIJD IETS RAARS heb.

De zwangerschap verliep verder op rolletjes. In het begin misselijk geweest, maar na 13-14 weken voelde ik me eigenlijk prima. In februari kreeg ik te horen dat mijn contract niet zou worden verlengd. Sh*t!! Ik voelde me echt heel rot hierdoor, vooral omdat ik het heel erg naar mijn zin had daar. Helaas kwam de zwangerschap niet uit bij dit bedrijf. (Tja, wanneer wel) Al snel had ik besloten dat ik dan naar Thailand toe zou gaan. In het kader van: waarom niet? Solliciteren had toch niet zoveel zin en ik was (toen nog) avontuurlijk ingesteld. Ticket geboekt en hup, naar Thailand!

Een paar dagen voordat ik ging had ik mijn uitgebreide 20-weken pretecho. Eigenlijk ging ik daar heel ontspannen in, de onschuld zelve. Alles zag er goed uit, geen afwijkingen en het geslacht wilden wij nog niet weten.

Omdat Wilfred in Nederland maar een echo had meegemaakt, besloten we om in Thailand nog een uitgebreide echo te doen. (kost daar geen drol) Ook bij deze echo was alles prima, alles zat er op en er aan, hartje was prima, 10 teentjes, 10 vingertjes. Geen gekkigheid.

Kort na deze echo stopte mijn man voor het bedrijf waar hij voor werkte (in verband met de veiligheidsstandaards die ze daar hadden met betrekking tot het vliegen) en besloten we om nog samen te backpacken door Azië voor 4-6 weken. Het appartement in Bangkok hebben we die weken aangehouden, zodat we daar de meeste spullen konden laten liggen. Twee rugzakjes ingepakt en naar Maleisië gevlogen. Wat een fantastische plekjes hebben wij gezien. Heerlijk rustig aan met z’n tweetjes, voor het laatst met z’n tweetjes. (Maleisië gezien, Java, Bali, Gili Islands) Toen ik 29 weken was zijn we weer naar huis gevlogen.

Eenmaal thuis ging de zwangerschap nog steeds prima. Weinig klachten en weinig pijntjes. Doordat de baby niet indaalde, ben ik uiteindelijk met 41 weken geprimed, waaruit de zwangerschap toch vanzelf begon. Op 30 juli om 04:00 kwam Joas ter wereld na een bevalling van acht uur! Ik was zo gelukkig. Een kleine froemel op mijn buik. Jeetje, ik had het geflikt! Gewoon een kind van dik 8,5 pond eruit geperst. Trots was ik op ons.

Kort na de bevalling onderzocht de kinderarts Joas. Hij lag op de commode in het ziekenhuis en ik zag haar luisteren naar het hartje. (zie foto) Op de een of andere manier had ik door dat dat ‘luisteren’ langer duurde dan zou moeten. Ik vroeg voor de grap: ‘Nou, is hij goedgekeurd?’ Ze pakte hem en ze legde hem op mijn buik en zei: ‘Mevrouw, ik moet mijn vermoeden uitspreken dat uw zoontje downsyndroom heeft’…………………………………..

Voor dit blog heb ik de foto’s van de bevalling doorgescrold. En nog steeds vind ik dat moeilijk. Je ziet zo goed het moment waarop we het nog niet wisten en het moment waarop wij het wel wisten. Als ik de foto’s door scroll ga ik ook meteen terug naar die nacht en kan ik me mijn gevoel nog zo boven water halen. Verslagen, boosheid, teleurstelling en toch ook doorzetten en liefde.

Nee, wij wisten niet van te voren dat Joas downsyndroom had. Wij hebben hier toen bewust voor gekozen. En ja, de klap was enorm, maar een troost: dan heb je ook meteen het ergste gehad. Uiteindelijk ik heb een fantastische eerste zwangerschap gehad. Heerlijk naïef, onschuldig en vol romantische gedachten over hoe het zou zijn om moeder te zijn. We hebben een fantastische reis mogen maken samen, alsof het zo had moeten zijn. Een reis die we niet zouden hebben gemaakt als we bepaalde dingen van te voren hadden geweten. Een heerlijke eerste zwangerschap zonder zorgen. Die negen maanden kunnen mij niet meer worden ontnomen. Want zo’n zorgeloze zwangerschap heb ik daarna niet meer gehad.

En als ik nu kijk naar mijn jongetje zijn er nog steeds momenten waarop ik even verdrietig word en ik het vooral niet eerlijk vind voor hem zelf. “Lieverd wat hou ik van je!”