Het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan…

…. Moeder zijn! En niet moeilijk in de zin dat ik niet van kinderen houd, want ik houd zielsveel van ze en zou ook niet meer zonder ze kunnen. Maar meer moeilijk in de zin dat je eigen ‘kunnen’ op de proef wordt gesteld, niemand je kan vertellen wat de juiste manier is en je pas later als je kinderen groot zijn weet of je het goed hebt gedaan.

Mensen die mij kennen weten dat ik een strebertje ben. Iemand die vroeger graag hoge cijfers haalde, iemand die overal altijd graag de beste in wilde zijn (ja ik heb heel wat wedstrijdjes gevoerd in mijn hoofd). Ik ben zeer prestatie- en resultaatgericht en ‘gemiddeld’ is niet goed genoeg. Man man man… Ben ik daar even van teruggekomen!

Ik kan me nog zo goed heugen dat toen Joas nog klein was, laat zeggen 6-8 maand oud en we hem hapjes fruit/groente voerden, zowel Wilfred als ik met een doekje op schoot zat om elke stukje wat over zijn kin naar beneden liep weg te vegen. Als hij de fles kreeg zaten wij met een doekje in de aanslag om de straaltjes melk weg te vegen. Hij werd ingepakt in slabbers en theedoeken zodat zijn kleren niet vies werden van het eten. Hij ging netjes elke avond in bad en elke plasje (en poepje natuurlijk) werd verschoond. Bij Joas had ik nog niet echt een panisch gevoel dat ik geen idee had waar ik mee bezig was als moeder zijnde. Hij was over het algemeen een heel makkelijk baby, hij huilde niet, was heel tevreden, kon uren wippen in zijn wipper en vermaakte zich prima in de box. Maar toen…

….kwam nummer twee. En die heeft ruimschoots alles goedgemaakt. Meneer 2 was een onrustig typetje, eigenwijs en wilde alles zien en alles meemaken…. Ook ’s nachts! Urenlang heb ik met hem ’s nachts gezeten niet wetende waarom hij huilde. Flessen gemaakt, luiers verschoond, gewiegd, gekriebeld, gezongen. Jens wordt na de zomer 3 jaar. Maar tot hij zeker ruim 2 jaar oud was kan ik de nachten die hij heeft doorgeslapen op twee handen tellen. (Voor alle moeders die ook het einde van tunnel niet meer zien, het is goed gekomen.)

Ik was moe, werd heel onzeker, miste mijn vrijheid, miste mijn sociale leven, miste mijn man (die vaak in het buitenland zit). Aan het einde van een dag wist ik van voren niet meer of ik van achteren nog leefde. Had ik het nu goed gedaan of niet? En zodra ik dacht dat ik op de goede weg was begon meneer 2 weer te huilen, wilde meneer 1 niet eten en spuugde alles op de grond, werd al het speelgoed door de kamer geslingerd en luisterde zowel meneer 1 als meneer 2 niet naar mij. Ik kon net zo goed buiten tegen een boom gaan praten. Evenveel respons en een stuk rustiger.

Moeder zijn is helaas niet aan het einde van de dag een cijfer krijgen hoe je het hebt gedaan. Meneer 1 en 2, hoe heeft mama vandaag gescoord op de mama-schaal? Een 9 of een 10 misschien? Moeder zijn is je leven in het teken van je kinderen zetten. Moeder zijn is van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat AAN staan. Moeder zijn is met je twee kinderen vergaderen op de wc terwijl je zelf aan het poepen bent. Moeder zijn is je eten delen, je bed delen, je leven delen.

Moeder ben je vanaf het moment dat je kind geboren is. Maar ik kan in alle oprechtheid pas zeggen dat nu ze wat ouder zijn ik pas het gevoel heb iets van controle terug te krijgen over mijn leven. Ik heb bepaalde dingen veranderd en geaccepteerd om het zo makkelijker voor mezelf te maken. Ik probeer het plannen wat los te laten. Vooral op de dagen dat ik thuis met ze ben, neem ik me voor de dag stapje voor stapje te doen. Om niet teveel doelen te stellen over wat we allemaal moeten doen (boodschappen, apotheek, verjaardagen etc). Om meer in het moment te leven. En soms lukt dat en soms niet.

Ik neem me voor om bepaalde dingen wat positiever te zien en dit ook vooral te benoemen. “Wat een prachtige krijt-tekening heb je gemaakt op mama’s tv-meubel. Heel artistiek. Maar ga nu maar met je mooie kl*te-krijtjes naar BUUIIITTEEENNNNN!!!!” zei ze op een heel lieve toon.

Op een gegeven moment wordt ‘gemiddeld’ jouw ‘goed-genoeg’ en dat is ook prima. Want perfectie in moederschap bestaat niet. Dan maar een keer een ongestreken T-shirt. Dan maar een keer hagelslag in je haar. Dan maar een keer op blote voeten mee. Dan maar een keer met tandpasta op je wang mee in de auto. Dan maar op Ipad tijdens het eten. I don’t care.. Ik laat het los. I choose my battles.

Ik probeer heel bewust regelmatig een dag of een avond voor mezelf te plannen, waarin mijn hersenen zich weer even kunnen ordenen. Waarop ik boodschappen kan doen en heerlijk op mijn dooie gemakje door die supermarkt kan struinen, en niet de helft vergeet. Waarop ik, al televisie kijkend, de was kan opvouwen op bed en halverwege in slaap val, midden op de dag. Waarop mijn blog kan schrijven en waarop ik rustig op de bank een broodje kan eten zonder een elleboog in mijn gezicht te krijgen. Ik werk drie dagen in de week en ik vind het heerlijk dat dit stukje van mij zelf is.

Ik vind het heerlijk om pessimistische opmerkingen te maken over het moederschap. En ik heb besloten dat ik dit ook mag van mezelf. En een ieder die het moederschap helemaal ‘in de gloria’ vindt zeg ik: ‘wat heb je het getroffen!’

En ondanks mijn geklaag en mijn gebitch vind ik het super bijzonder en heerlijk dat ik weer zwanger mag zijn van ons derde kereltje! En verheug ik me op zijn komst (en vooral de wijn die je daarna weer mag drinken). Ondanks de onzekerheden die komen kijken bij het moederschap, weet ik er toch al twee vrolijk te houden. Ze doen het nog steeds. Dus die derde zal misschien helemaal geen slabber meer voor krijgen, zal misschien twee keer per week eens een bad zien en misschien eens twee plasjes per luier doen. I will survive this!!

Volg ons op Facebook: https://www.facebook.com/bzzonder 

Volg ons op Instagram: https://www.instagram.com/bzzonder/