Soms vragen wij ons af hoe wij het beste onze aandacht kunnen verdelen. Doen we dit op de juiste manier? Krijgt ieder kind genoeg persoonlijke aandacht? Trekken we Joas niet voor? Trekken andere mensen Joas niet voor? Handelen we bij zowel Joas als Jens consequent en op dezelfde manier?
Feit is nu eenmaal, Joas heeft downsyndroom. En Joas zal nu eenmaal altijd meer zorg nodig hebben dan zijn broertje(s). En Joas zal ook gewoon meer hulp nodig hebben dan de anderen. En Jens, en straks zijn andere broertje zullen dit ook moeten accepteren. Het is nu eenmaal niet anders. Maar hoe zorgen we er nu voor dat we Joas niet ‘voortrekken’. Lastige kwestie vinden we zelf.
Zo hebben we Joas altijd geholpen met eten, terwijl we van Jens verwachten dat hij toch echt zelf zijn broodje en avondeten naar binnen werkt. Zo waarschuwen we Joas vaker dan Jens als hij bepaalde dingen niet mag doen, puur omdat wij denken dat er minder ‘begrip’ is. (Alhoewel, ik moet erbij zeggen, hij weet soms ook dondersgoed wanneer hij fout zit.) Bij Joas heb ik vaker het gevoel dat hij niet bewust dingen doet, maar meer dingen doet ‘simpelweg omdat het kan’. En bij Jens heb ik wel vaak het idee dat hij bewust dwarsligt of niet luistert, onterecht misschien. Zo zijn ook wij nog steeds aan het leren over downsyndroom. Wat is nu begrip en wat is nu baldadigheid? Het is soms zo lastig om met dezelfde maatstaf te meten.
Bij Joas complimenteren we elke stap die hij maakt groter en uitbundiger dan bij Jens. Bij Joas maak je de stappen zoveel bewuster mee. En bij Jens ga je er een beetje van uit dat hij het ‘toch wel gaat doen’. Super zielig natuurlijk. Gisteren zei ik nog tegen Wilfred: “ik probeer echt bewust voor elk compliment dat ik Joas geef ook meteen Jens een compliment te geven.” Ik wil gewoon niet het gevoel hebben dat ik een van de twee tekort doe.
Joas gaat vier dagen naar de opvang toe. Dus er zijn dagen dat ik alleen met Jens ben. En juist dan probeer ik bewust dingen met hem te doen. Spelletje, patatjes eten, speeltuin. Echt even 1-op-1 tijd.
En ik denk ook dat het belangrijk is dat we dit later blijven doen. Even tijd voor elkaar. Even tijd zonder Joas en zijn fratsen (hoe hard dit ook klinkt). Joas is soms gewoon een handvol. Om een punthoofd van te krijgen. Als we dagjes uitgaan spreken Wilfred en ik ook echt af: Jij let nu op hem, ik let straks op hem. Hij heeft echt één iemand nodig die hem constant in de gaten houdt, want voor je het weet is hij weg. Anderen denken dat dit wil meevalt, maar seriously….
Gelukkig zijn ze nu nog jong, en Jens zal straks natuurlijk ook gaan snappen dat Joas anders is. Dat Joas andere aandacht krijgt. Ik hoop echt dat we dan nu een goede basis hebben gelegd zodat hij begrijpt waarom bij Joas bepaalde dingen anders gaan. Maar dat hij snapt dat dit niks te maken heeft met hoeveel we van ieder houden. Ach, we weten pas over twintig jaar of we het goed hebben gedaan.
Jullie zijn toppers, mijn ouders hebben 4 kinderen gekregen met alle 4 hun eigen bagage, diagnose, problemen en alle 4 andere vorm van autisme. Wij zijn alle 4 nu theoretisch volwassenen. Ik en de oudste 2 zijn alle 3 getrouwd en hebben kinderen wij hebben vaak toch nog steeds even hulp nodig. Ikzelf meer dan de oudste 2. Maar de jongste is dit jaar 18 geworden en heeft forse leeftijdsachterstand grote verschillen tussen performaal en verbaal eq hij heeft geen echte verstandelijke beperking maar meer zwaar autisme in combinatie met lichamelijke beperkingen. En hij wilt zo graag een diploma halen maar de hulp op verschillende speciaal onderwijs instellingen kunnen hem niet goed helpen terwijl hij echt super slim is, zo heeft hij bijvoorbeeld zelf de leerplichtambtenaar een brief gestuurd als noodkreet terwijl mijn ouders en begeleiding alles proberen. Het vraagt mijn ouders ontzettend veel energie en emoties. Want hij moet eigenlijk het huis uit zodat hun na 30 jaar eindelijk van hun rust kunnen genieten. Maar zelfs de woonvormen voor verstandelijke beperkte durven het niet aan oma hem te begeleiden. Ik wil maar zeggen dat als je iedereen regelmatig 1op1 aandacht geeft komt het goed zet ze gewoon regelmatig in het zonnetje
Als ouder kan je niet meer doen dan je best. Of het goed afloopt of niet is steeds een vraagteken. Ik heb 3 volwassen kinderen, 2 doen het super goed, de derde krijg ik niet op de juiste weg, terwijl ze alle drie hetzelfde opgevoed zijn.
Als je je tijd probeert te verdelen tussen Joas en Jens en op gepaste tijd Jens uitlegt wat er mis is met Joas, dan komt dit best in orde.
Je weet als moeder pas achteraf wat je wellicht anders had kunnen doen. Mijn kinderen zijn beiden volwassen en ik zeg met nadruk “wellicht” want niemand kan zeggen wat er gebeurt zou zijn , als ik het anders had gedaan.
Zo te lezen denk je na over je eigen handelen en sta je open voor andere gedachten dan de jouwe. Meer kan je als mens niet doen
ouderschap is vooral je gevoel volgen vind ik. en soms lijkt het of je iemand voortrekt of anders behandelt omdat die persoon wat anders nodig heeft. maar iedereen is anders en ga je anders mee om. Als je de kids maar af en toe 1 op 1 aandacht geeft. maar volgens mij doen jullie dat super
Oei, dat is een lastige kwestie. Maar weet je? Het feit dat je er al bij stilstaat en bewust mee bezig bent, zegt mij al genoeg. Jullie doen alles wat jullie kunnen om al jullie kinderen evenveel liefde en aandacht te geven. En dat is de belangrijkste basis die je een kind maar geven kan…
Elk kind is anders. Daarom vind ik het mooi dat je het hebt over ‘andere aandacht’. Dat is denk ik exact ook zoals Jens het zal ervaren. Net zoals ze andere regels bij opa en oma dan thuis heel makkelijk accepteren, denk ik dat Jens (en straks nóg een broertje, wow!) het zal accepteren. Dat het onderwerp je bezighoudt, begrijp ik. Maar wat anderen ook al zeggen: elke ouder vraag zich wat of-ie op de goede weg is. En volgens mij hebben de 2 J’s het geweldig getroffen met jou als mama.
Jeetje ja, wat lastig zeg…. Ik denk dat iig het feit dat je je er bewust van bent al heel goed is. Hopelijk snappen de andere boys he..
Mooi geschreven, kan me voorstellen dat het soms lastig is!
Ik kan me heel goed voorstellen dat je hier wel eens over nadenkt. Maar dat Joas meer zorg nodig heeft, wil niet zeggen dat je hem voortrekt! Ik kan me voorstellen dat het soms moeilijk is, maar ik denk dat jullie het heel goed doen. En vooral jullie gevoel volgen!
Wat goed dat je hier zo open over schrijft! Ik kan me voorstellen dat het lastig is maar ik weet zeker dat het helemaal goed gaat komen!