Joas zijn eerste schoolreisje! Het was dan eindelijk zover. Wat was ik zenuwachtig. Ik heb er de hele nacht over liggen denken, terwijl ik gewoon zelf mee zou gaan voor supervisie.
Joas is niet echt voor te bereiden op een schoolreisje, want hoe ga je dat nu uitleggen? Dus maar gezegd dat we naar een grote speeltuin zouden gaan. Eenmaal aangekomen op het schoolplein barstte het van de ouders natuurlijk, want iedereen komt zijn kind uitzwaaien. We mochten eerst even de klas in. Daar zouden we de dag openen en werden een paar liedjes gezongen. En tot mijn verbazing bleef Joas aardig goed in de kring zitten en was hij hard aan het mee klappen met de liedjes ‘Lees je bijbel, bid elke dag’ en ‘Jezus is de goede herder’. Gouwe ouwe uit mijn eigen tijd. Brings back memories!
Nadat de meeste kindjes hadden geplast mochten we in de rij gaan staan en wachten om naar de bus toe te lopen. Dat wachten is niet Joas zijn sterkste punt, dus meneer werd een beetje onrustig. Ik had van te voren gevraagd of Joas ook met de bus mee mocht rijden, want dat zou hij echt fantastisch vinden. (Alles met wielen en een motor, het is een echte jongen). De juf zei dat dit geen probleem was en dat zij wel naast hem zou gaan zitten. Wat was ik blij zeg. Mijn kind kon ‘gewoon’ mee met de bus. De dag kon niet beter beginnen. Toen ik hem in de bus had neergezet, gordel had omgedaan en weer buiten stond kon ik wel huilen. Ik was zo ongelooflijk trots. Zo trots dat hij, net als alle andere kinderen, in de bus kon mee rijden.
De bussen reden weg en ik snel naar mijn auto om er achter aan te gaan. Ik kwam pas later aan in Lelystad en daar stond hij hoor, tussen de andere kindjes, te wachten op de stoep met een koekje in zijn hand. Hij hoorde er zo bij! En oogde zo rustig. Ook dit was voor mij een moment dat ik ontplofte van trots. Want Joas is een echte wegloper. Hij wil gewoon doen wat hij zelf wil en heeft minder zelfbeheersing en zelfregulatie vergeleken met andere kinderen van zijn leeftijd. (Geen innerlijke stemmetje). Hij ziet ook absoluut geen gevaar. Dus dat hij daar zo rustig tussen de andere kindjes stond was wel een klein wondertje te noemen. Hieraan zie je dat hij een meester in imiteren is. Want Joas doet dingen, omdat ze nu eenmaal zo zijn en kijkt heel goed naar anderen. Dus als alle kindjes netjes wachten, zal het wel zo moeten zijn. Ook een belangrijke reden waarom wij nu voor regulier onderwijs kiezen. Zo kan hij gedrag overnemen en kopiëren van zijn leeftijdsgenootjes ‘zonder iets’. (Toen hij mij aan zag komen lopen, was het moment van wachten en braaf zijn echter voorbij.)
Het schoolreisje ging naar Ballorig in Lelystad, een mooi binnen speelparadijs. We zijn hier zelf al een paar keer geweest, dus ik wist van te voren dat dit helemaal zijn ding zou zijn. Echter Joas kun je niet uit het oog verliezen en daarom is er (voor nu) ook echt supervisie nodig bij dit soort dingen. De andere kinderen wéten dat ze binnen moeten blijven, houden de juffrouwen in de gaten en zien al beter gevaar. Joas daarentegen loopt van hot naar her, kijkt niet op of om of ik (of de juffrouw) ergens in de buurt zijn en als hij de buitendeur open had zien staan zou hij naar buiten zijn gelopen en was hij niet teruggekeerd. Joas kent hierin absoluut geen gevaar. Ik kan bijvoorbeeld niet aan een tafeltje gaan zitten en tegen hem zeggen, ga maar lekker spelen, mama zit hier. Joas denkt dat, best man, ik heb je toch niet nodig. Hij zou niet naar mij terugkeren en dat is natuurlijk het gevaarlijke. Want dan betekent weg is weg. Kortom, je moet je er bij neerleggen dat je gewoon de hele ochtend achter hem aan loopt om te kijken of hij geen fratsen uithaalt.
Al met al zijn we ongeveer twee uurtjes geweest. (Joas gaat alleen de ochtend naar school en mama was het na twee uur echt dikke zat van het waggelen met dikke buik). Het ging verder echt super goed. Waar je ziet dat andere kindjes al echt met elkaar spelen, is Joas vooral met zijn eigen ding bezig. Maar wat geeft dat?! Hij heeft zich echt fantastisch vermaakt. Fijn dat hij hier deel van uit kon maken. Zo bijzonder normaal dan.
Deze kleine dingetjes, die voor anderen misschien zo vanzelfsprekend zijn, kunnen voor ons zo bijzonder zijn. Een voorrecht! Natuurlijk is een schoolreisje voor elke ouder uit groep 1 bijzonder. Maar juist de kleine dingetjes als het meereizen met de bus, het in de groep staan wachten bij de juf en het deel uitmaken van de klas betekenen zoveel voor ons. Dit zijn de dingetjes die er voor ons uitspringen en waar wij al intens van kunnen genieten.
Volg ons op Facebook: https://www.facebook.com/bzzonder
Volg ons op Instagram: https://www.instagram.com/bzzonder
leave a comment