Joas heeft ons geleerd om meer in het ‘nu’ te leven. Vroeger waren wij altijd bezig met ‘the next step’. Plannen welke richting we uit wilden, wat we wilden bereiken, wat er allemaal nog moest gebeuren. We keken soms jaren voor uit. En… wat een beetje mens-eigen is denk ik, het moet altijd beter, mooier en meer zijn.
Sinds dat Joas er is weten we dat het plannen niet zoveel nut heeft. Je bent veel te veel bezig met dingen in de toekomst, waardoor je de mooie dingen in het heden mist. En daar bovenop, hoe meer je plant, hoe meer je teleurgesteld kan worden doordat het even niet zo gaat zoals je wilt. Het leven is nu eenmaal geen rechte stijgende lijn, waarin alles te voorspellen is. En eigenlijk zou dat ook niet leuk zijn. Een beetje uitdaging is toch ook wel interessant. Een beetje dan
En ach, nog steeds denken we wel na over een mooier, groter huis, over bepaalde doelen die we willen bereiken. Maar ik merk dat ik er in ieder geval minder waarde aan hecht. En vaker denk, als het niet zo is, is het niet zo. Het leven komt nu eenmaal zoals het is. En hoe meer ik vasthoud aan bepaalde doelen, hoe meer gefrustreerd ik soms raak. En believe me.. ik ben een control-freak op en top. Het is ook echt niet zo dat we door Joas helemaal ‘zen’ zijn geworden. Verre van. Maar je investeert je energie denk ik in andere dingen. Je leert prioriteiten stellen.
Sowieso, als je kinderen krijgt, of deze nu downsyndroom hebben of niet, heeft een enorme impact op je leven. Man wat heb ik me daar in vergist. Ik dacht, dat doe ik even. Het leven draait opeens niet meer om jezelf en je partner, maar om je kinderen. Dus ook al heb je nog zulke grote plannen, de eerste paar jaar, de welbekende tropen-jaren, moet je je nu eenmaal aanpassen aan je kids. Natuurlijk kun je eraan werken om je plannen tot uitvoer te brengen. Maar wat ik leer is dat het gewoon langzamer gaat, omdat je je er niet helemaal op kunt focussen. En dat is wel iets wat ik heb moeten leren accepteren.
Daar bovenop houdt Joas ons ook langer vast in bepaalde periodes van het leven. Waar een ander kind zich ‘normaal ontwikkelt’ en bepaalde sprongen maakt, gaat dat bij Joas veel langzamer. Ook al is hij nu vier jaar, verstandelijk is het nog een peuter. Dus voordat hij uiteindelijk verstandelijk de vier jaar aantikt, zijn we alweer een poosje verder. Bij Jens gaat daarentegen alles zo snel en verbazen we ons erover hoe snel de ontwikkeling gaat van een kind ‘zonder iets’.
Dit alles zorgt ervoor dat we gewoon niet te ver de toekomst in kunnen plannen. We kijken in kleine stapjes, wat is wel mogelijk en wat niet. Wat is wellicht aangepast mogelijk. En daar focussen we op.
Feit is, we hebben nu eenmaal twee, bijna drie, kinderen. En ik vind het heerlijk om te zeiken hoe zwaar ik het af en toe vind, en hoe moe ik ben, en hoe ik wel een paar weken zonder ze op vakantie zou kunnen, ALLEEN (grote mond, klein hartje, zal vies tegenvallen denk ik). Deze eerste jaren moet ik gewoon accepteren dat ik een balans moet vinden de tijd die ik moet investeren in ons gezin en de tijd die er dan nog over is voor mezelf.
Uiteindelijk kun je nog zulke grote doelen en plannen hebben, als je dit uiteindelijk alleen moet doen, zonder je gezin, wat voor een waarde heeft het dan?
Wat hebben jullie al veel geleerd!
En daardoor ben je veel “rijker” en wijzer geworden! Wonderlijk zoals t leven loopt, altijd anders dan je denkt. Veel plezier met jullie kids en sterkte en geduld voor moeilijke tijden!!