Ben ik bang dat er weer iets mis gaat?
We zitten letterlijk te wachten tot onze derde zoon wordt geboren. Ik ben nu ruim 39 weken en wat mij betreft mag het komen. De negen maanden zij alweer voorbij en de slapeloze nachten beginnen alweer dichterbij te komen. Hoe heb ik deze zwangerschap ervaren? Ben ik bang?
Ruim vier jaar geleden werd Joas geboren. Na de bevalling werd bij hem downsyndroom vastgesteld. Wat een schok was dat. Ik was 29 jaar en gezond. Alhoewel ik tijdens de zwangerschap wel eens gedacht heb: ‘Ik hoop maar dat alles goed gaat’ (aangezien wij altijd iets hebben) hebben wij er toen voor gekozen om geen combinatietest te doen. We waren in de gloria, ik was snel zwanger, een eerste kindje. Deze eerste zwangerschap heb ik oprecht kunnen genieten van het kleine mensje in mijn buik. En vooral bij een eerste zwangerschap ben je al snel bezig om alles op orde te maken.
Nadat Joas is geboren werd helaas eierstokkanker vastgesteld bij mij. Ik had (blijkbaar) naast Joas een cyste van bijna 5 kilo in mijn buik. Na twee operaties bleef ik achter met één eierstok en de onzekerheid of ik nog kinderen kon krijgen. Al snel maakten wij de beslissing om zo snel mogelijk voor een tweede te gaan. Alhoewel we nog midden in het verwerkingsproces zaten over het feit dat Joas downsyndroom had, wilden wij graag nog meer kinderen. En omdat het onzeker was of dit zou lukken dachten we: we gaan er gewoon voor. We zien wel hoe het uitpakt.
Vijf maanden na de geboorte van Joas was het raak. Het werkte allemaal nog. Wat waren we dankbaar. Maar zo onschuldig en naïef als dat ik de eerste zwangerschap heb ervaren zo bang was ik nu. Want ook al komen de meeste kinderen gezond ter wereld er bestaat altijd een kans dat het niet zo is. En vooral omdat Joas nog zo klein was en je nog midden in het ‘wennen’ zit en het verdriet zo vers is heb ik me de hele zwangerschap heel onzeker gevoeld.
Gelukkig stonden we onder controle van de gynaecoloog, zodat ook mijn andere eierstok in de gaten gehouden kon worden en werden er elke keer echo’s gemaakt. Dit stelde mij wel enigszins gerust. Maar met de gynaecoloog hadden we afgesproken dat de baby meteen na de geboorte gecheckt zou worden door een kinderarts. Ik wilde gewoon bevestiging (voor zover dat kan) dat mijn tweede kind ‘gezond’ was.
Doordat de onzekerheid zoveel stress met zich mee bracht ben ik met 39 ingeleid. Jens werd ’s middags om 15:45 uur geboren met een gewicht van 4040 gram. En zo gezegd, zo gedaan, de kinderarts heeft hem gecheckt en pas daarna kon ik een beetje genieten van mijn nieuwe kindje. Maar ik herinner me ook dat ik hem elke dag zelf even bekeek of ik geen ‘rare’ dingen zag.
Wij hebben altijd drie kinderen gewenst. Doordat de eerste twee zo kort op elkaar waren en het emotioneel ook allemaal best heftig was besloten we even te wachten met de derde. Voor mijn eierstokkanker sta ik onder behandeling in het AVL in Amsterdam en de arts gaf na twee en een half jaar controles aan: “Het vaakst komt eierstokkanker terug in de eerste twee jaar. De kans wordt dus steeds kleiner en we adviseren ook niet meer om de andere eierstok er uit te halen.” Wat een opluchting. Hierdoor kregen we ook iets meer lucht voordat we aan een derde zouden beginnen.
Inmiddels ben ik dus ruim 39 weken zwanger van de derde. En ik merk dat ik relaxter ben dan bij de tweede zwangerschap, maar ik denk nog steeds: “als alles maar goed gaat”. Natuurlijk ben ik bang en onzeker. Zo onschuldig als dat we waren bij de eerste zwangerschap, zo getekend zijn we nu. Maar we merken allebei dat we emotioneel stabieler zijn, we zijn sterker. De jongens zijn inmiddels 3 en 4 jaar oud, ze worden wat zelfstandiger. En bij Joas zien we ook, dat alhoewel hij downsyndroom heeft, dit niet heeft betekend dat wij al onze dromen overboord moesten zetten. Natuurlijk heeft hij extra aandacht en zorg nodig, maar we hebben inmiddels zo’n netwerk om ons heen gebouwd, dat wij ook zelf ook dingen kunnen blijven doen.
Nog steeds wil ik dat deze baby straks direct wordt onderzocht door de kinderarts. Want ik wil toch heel graag de bevestiging dat alles goed is. En ja, ik ga ook heeel heeel heeel verdrietig zijn als er toch iets niet goed blijkt te zijn. Iedereen wenst een gezond kindje. Maar we hebben geleerd dat we helaas niet overal invloed op hebben. En ik heb er nu toch geen invloed meer op of dit kind wel of niet ‘gezond’ is. De enige die kan bepalen hoe je met bepaalde situaties omgaat en hoe je je daarbij gedraagt zijn wij zelf. Dus voor nu laat ik het maar over me heen komen. Het kind zal er hoe dan ook uitkomen. En feit is, over de bevalling zelf heb je ook niet echt controle.
Het komt zoals het komt, en het gaat zoals het gaat. Ik hoop jullie snel kennis te laten maken met onze derde spruit.
Lees ook: New Life On the Way
Volg ons op Facebook: https://www.facebook.com/bzzonder
Volg ons op Instagram: https://www.instagram.com/bzzonder
leave a comment