Vanmiddag ging ik tanken. Na het afrekenen kwam ik terug bij mijn auto en aan de andere kant van de pomp had net een hoogblonde jongen getankt. Ik denk ergens halverwege twintig. Hij kijkt mij aan en vraagt mij vriendelijk: “Mag ik u wat zeggen?” Ik kijk hem aan en denk huh?? Heb ik snot uit mijn neus hangen? Hangt er wc-papier aan mijn schoen? Zit er een grote deuk in mijn auto? Wat is er? Hij zegt: “Ik ben christelijk. Ik weet niet of u christelijk bent, maar God wilde dat ik iets aan u vertelde.” Door mijn hoofd ging: zucht….! Hier heb je de verkeerde voor je staan. Gelukkig gaf hij mij geen kans om te antwoorden. Hij vervolgde: “God wilde dat ik je zei dat als je je zorgen maakt om je kind hij je wil laten weten dat hij er altijd zal zijn. Dat hij altijd, naast jou, een ouder zal zijn voor je kind.” Uhhhh…….. Ik kreeg tranen in mijn ogen… en ik vroeg me meteen af: How the f*** kun je dit aan mij zien? Zal er dan toch meer zijn? Is er dan echt iemand die mij ziet, die mijn kind(eren) ziet? Ik glimlachte vriendelijk naar deze jongen, ik slikte een keer mijn tranen weg en zei: “Dank je wel!” Hij knikte nog een keer, lachte naar mij, stapte in zijn auto en weg was hij. Ik stapte in mijn auto en vroeg me af: Did this just happen?
Laat me beginnen met het feit dat ik zo’n waardeloze gelovige ben. Eentje die sceptisch is, die graag haar eigen draai aan het geloof geeft. In de zin van hoe het mij een beetje uitkomt. De laatste keer dat wij in de kerk kwamen was bij ons trouwen ruim vijf jaar geleden. Ah nee.. dat lieg ik, met de kerstviering van Joas afgelopen december. En die keer daarvoor dus ons trouwen. Ik ben er zo’n een die zich altijd afvraagt of er echt meer is dan dit, maar die tegelijkertijd denkt: dat moet wel! Want hoe de natuur in elkaar steekt, hoe wij mensen zijn gebouwd, daar moet iets goddelijks aan te pas zijn gekomen. Geloof vind ik gewoon altijd een moeilijk iets. In het dagelijks leven ben ik er niet veel mee bezig.
Toen Joas was geboren was ik vooral heel boos. Boos op de wereld en boos op God. Ik dacht: zie je wel. Thanks for nothing! Waar heb ik dit aan verdiend? Maar goed dat ik er niet zoveel energie in steek! Na het lezen van een gedicht: ‘Hoe kiest God een moeder voor een gehandicapt kind’ dacht ik: Hmm… misschien zit daar wat in. Zal Hij het dan echt goed bedoelen en meer in mij zien dan ik zelf zie?
Anyway… Mensen die mij kennen weten ook dat ik er niet veel mee bezig ben. Dat ik het al snel zweverig vind en nooit zo’n zin heb in die poehaa. (En uiteraard wil ik iedereen in zijn waarde laten die wel veel steun haalt uit de kerk. Mensen moeten kunnen geloven op de manier waarop zij dat zelf prettig vinden.) Na zo’n voorval van vanmiddag denk ik: Wauw!! Wat kan het geloof toch mooi zijn, bemoedigend, troostend, liefdevol. Is er dan echt iemand daar boven die ziet dat ik het soms moeilijk vind? Die ziet dat ik mij soms zorgen maak om Joas? Hoe zijn toekomst eruit ziet? Dat ik me soms alleen voel, niet begrepen. Is er dan echt iemand daar boven die mij helpt bij alles wat ik doe?
Het is niet zo dat ik dan als een blad aan de boom omsla, naar de kerk ga en spontaan Kumbaya ga zingen. Maar als ik dan geloof, dan geloof ik in deze mooie momenten. Dan geloof ik ook echt dat God staat voor liefde en steun. Dat er iets groters is dan ons zelf en dat iedereen hier op aarde met een doel is.
Volg ons op Facebook voor dagelijks leuke filmpjes: https://www.facebook.com/bzzonder
Volg onze story op Instagram: https://www.instagram.com/bzzonder
Het mooie komt vaak onverwachts!
WAUW.